Surinaams buffet

Mavis: “Ik heb ontzettend veel passie, ik kan er zo al 13 noemen! (lacht) Maar het koken zélf is er zeker altijd één van geweest. En ik houd van hard werken, nog altijd. Daarnaast dus het overbrengen van kennis op jongeren, en daarbij ook de Surinaamse keuken een podium bieden. Iets waar we, en dan juist ook de jongeren, trots kunnen zijn.

Gogo: “Dat laatste zie je ook aan hoe mevrouw Mavis omgaat met de stagiaires. Ik heb al van meerdere van hen gehoord dat ze nog nooit ergens zo leuk stage hebben gelopen.
‍
Candice: “Ik hou zelf ook erg van het bedenken nieuwe hapjes en gerechten. Zien wat er in de wereld te halen is, en daar dan mee experimenteren. Daarnaast vind ik het leuk om onze processen zo goed mogelijk te stroomlijnen, daarin innovatief te zijn. Eigenlijk ligt mijn passie dus in het creatief bezig zijn, zowel in de keuken zelf als in het bedrijf.

Gogo: “Het contact met al die verschillende klanten: van particulieren tot grote bedrijven, van gemeentes tot universiteiten, scholen… Al die mensen die je ontmoet en plekken waar je komt.”

Candice: “Oh ja, dat vind ik ook echt heel leuk aan dit werk!”

Gogo: “En ik ben ook gewoon trots om hier te mogen werken. Surinaams Buffet is echt wel een boegbeeld voor kleinere ondernemers in de sector. En mevrouw Mavis is echt een begrip. Ze heeft zóveel bijgedragen aan de ontwikkeling van Zuidoost. Vanochtend kwamen hier nog mensen van het stadsarchief langs om haar te spreken. Ze is echt een soort levende legende.”

Candice: “Ik hoop dat het bedrijf verder mag groeien, ook in andere richtingen. En dat Zuidoost de moeilijkheden die er nog altijd zijn weet te overwinnen. Ik woon hier nu 53 jaar, en hoop heel erg dat het stadsdeel verder uitgroeit tot een plek waar veel bedrijvigheid is, veel innovatie en veel creativiteit. En dat alle culturen die hier een thuis gevonden hebben, volgens mij zijn het er nu iets van 170, vredig met elkaar samen blijven leven, maar ook elkaars keuken nog beter mogen leren kennen. Dat het horeca aanbod in Zuidoost nog diverser wordt, en we meer van elkaar mogen proeven.”

Mavis: “Mijn droom is nog altijd dezelfde die ik 35 jaar geleden had: een goede toekomst voor onze jongeren, en dat ze trots mogen zijn op wie ze zijn, wat ze kunnen en waar ze vandaan komen. En ik hoop nog één keer een groot evenement te mogen organiseren. In de buitenlucht, met lange tafels en heel veel eten.”

Mavis: “Ik ben ooit zonder een stuiver begonnen in 1985. En die stuiver heb ik nog steeds niet! (lacht) In die tijd zag ik om me heen dat veel jongeren in Zuidoost geen perspectief hadden, en sommigen daardoor op het slechte pad belandden. Ik wilde ze dat perspectief geven, en iets geven om trots op te zijn. Aangezien ik een achtergrond had als zweminstructrice wilde ik dat enerzijds doen via sport. Maar anderzijds wilde ik ze leren koken, en trots leren zijn op de rijkdom van de Surinaamse keuken. Mijn droom was om daarbij ook meerdere kiosken op te richten op verschillende plekken in het stadsdeel, waar de jongeren ook dat wat ze maakten konden verkopen en zo op een eerlijke en voldoening gevende manier geld konden verdienen. Dat laatste is uiteindelijk niet gelukt, maar ik heb hier de afgelopen decennia ontzettend veel jongeren kunnen opleiden.

Candice: “Op een gegeven moment zijn we wel moeten stoppen als volledig leerwerkbedrijf. Maar we hebben nog steeds wel vaak een stagiaire.”